Dziś kolejny tekst o współczesnej skrajnej prawicy. Po radiografii małych partyjek i grup przyszedł czas na partię większego kalibru, zasiadającą w parlamencie, Vox.

Pięćdziesięciu dwóch deputowanych w parlamencie Cortezów tyle osiągnął VOX w wyborach w 2019. W ciągu 11 miesięcy partia skrajnej prawicy przeszła drogę od niemal całkowitej anonimowości do bycia trzecią siłą w Kongresie Deputowanych, z 15,1% głosów. Jej wstępną próbą były wybory lokalne w Andaluzji, gdzie zdobyła 12 mandatów i 11% głosów. W wyborach kwietniowych w 2019 podwoili wynik i osiągnęli 24 mandaty w parlamencie krajowym i 10 deputowanych w autonomicznym parlamencie w Walencji.W listopadzie 2019 już ponad 3,6 mln Hiszpanów zagłosowało na skrajnie prawicową partię w kolejnych wyborach krajowych. Dziś o VOX i jego korzeniach. Skąd się wzięło VOX, kim są niektórzy deputowani z ramienia tej partii.

Od 2019 roku skrajna prawica zdobywa stanowiska w instytucjach państwa, a głosowanie 14 lutego 2021 roku dało jej dostęp do parlamentu Katalonii, miejsca dotychczas zawetowanego dla Vox gdzie partia uzyskała 11 deputowanych. Z wyjątkiem partii PP (Partia Ludowa) i Ciudadanos (Obywatele) , pozostałe siły polityczne wydały okrzyk alarmowy i debatują nad tym, jak zastosować kordon sanitarny, aby odizolować grupę, na której czele stoi Ignacio Garriga. Hasło “No pasarán”, które tak bardzo przypomina antyfaszystowski opór, stało się ponownie popularne, by przeciwstawić się postulatom skrajnej prawicy, która, mimo że zaprzecza faszystowskim reminiscencjom, używa go teraz, by odpowiedzieć swoim przeciwnikom. “Już przeszliśmy” opublikował Vox na swoim profilu na Twitterze z okazji zdobycia jedenastu miejsc w parlamencie Katalonii .

Historia Vox

Młody Santiago Abascal wstąpił do Partii Ludowej = PP w wieku 18 lat czyli 1994 , którą to partię opuścił w 2013 roku, tuż przed stworzeniem Vox w grudniu 2013 roku. Był niezadowolony z kursu politycznego jaki obrała wówczas PP w dobie kryzysu ekonomicznego i politycznego. Według jego poglądów PP było za mało radykale i ugodowe.

Abascal od zawsze szczyci się tym, że zawsze nosi przy sobie broń. W wieku 23 lat został radnym w swoim rodzinnym mieście Llodio, w Kraju Basków. Udział w polityce ma we krwi, jego dziadek Manuel Abascal Pardo był burmistrzem miasta i posłem prowincji podczas dyktatury Franco, począwszy od 1963 roku, a kończąc swój mandat w 1979 roku, po śmierci Francisco Franco. Jego ojciec był historycznym członkiem partii Alianza Popular (AP to była konserwatywna hiszpańska partia polityczna, założona w okresie transformacji ustrojowej w Hiszpanii lat '70 głównie przez byłych hierarchów frankistowskich, w tym siedmiu ministrów Francisco Franco - znanych jako “Siedmiu Wspaniałych” - której celem na początku było połączenie różnych “rodzin” reżimu w jedną koalicję wyborczą), a później lokalnym liderem Partii Ludowej (PP) w Álavie przez ponad 35 lat, radnym w Radzie Miasta Amurrio. W wyborach w 2015 i 2016 roku Vox jako partia uzyskała mniej niż 60 tys. głosów, co nie dawało jej reprezentacji. W maju 2016 roku grupa działaczy partii dokonała prowokacji , w tym Javier Ortega (sekretarz generalny partii) i Nacho Mínguez (prezes Vox Madrid), weszli na teren Gibraltaru i rozwinęli hiszpańską flagę po północnej stronie skały, przy czym pierwszemu z nich udało się odpłynąć, a drugi został aresztowany. Vox uczestniczył w styczniu 2017 roku w szczycie eurosceptycznej prawicy, który odbył się w Koblencji, gdzie Santiago Abascal utrzymywał kontakty z liderami europejskiej skrajnej prawicy, takimi jak Marine Le Pen (FN); Frauke Petry (AfD) czy Geert Wilders (PVV). W latach 2017 i 2018 Vox włączył do partii niektórych niezrzeszonych urzędników wybranych z partii Ciudadanos (Cs) i Partii Ludowej (PP), takich jak radny Rady Miasta Jaén w Andaluzji, Salud Anguita wybrany przez Cs lub deputowany do Zgromadzenia Prowincji Ekstremadury, Juan Antonio Morales, były członek PP Ekstremadury i honorowy rycerz Fundacji Narodowej Francisco Franco. W marcu 2018 roku Abascal po raz trzeci został ponownie wybrany na prezesa Vox. Partia znacznie przyspieszyła i nabrała rozpędu dopiero w 2019 roku o czym pisałam na początku tekstu gdy przytaczałam rezultaty ostaynich wyborów.

Kim są niektórzy deputowani Vox i jaką mają przeszłość

Javier Ortega - Smith jest kuzynem generała dywizji Juana Chicharro Ortegi, prezydenta wykonawczego Fundacji Narodowej Francisco Franco, z którym Ortega Smith utrzymuje bliskie relacje. Jako prawnik pracował w departamencie prawnym Fundacji DENAES (Obrony Narodu Hiszpańskiego), pełniąc również funkcję rzecznika prasowego tej organizacji. Warto się przyjrzeć tej fundacji widmo jako pralni pieniędzy. Fundacja lidera Santiago Abascala, istna wylęgarnia Vox, zarobiła milion euro w dotacjach i nieprzejrzystych darowiznach w latach 2006-2015 na utrzymanie strony internetowej, publikację artykułów opiniotwórczych, organizację kursu letniego i nagrody dla “wzorowego Hiszpana roku”, według rachunków złożonych w Rejestrze Fundacji. I tak na przykład setki stron, które składają się na księgowość fundacji w roku 2009, ujawniają jedynie pochodzenie niewielkiego wkładu w wysokości 1000 euro, który odpowiada firmie, obecnie w trakcie postępowania upadłościowego, Sociedad Europea de Análisisis Diferencial de Movilidad SL, należącej do Gonzalo Fernández de la Mora, syna ministra Franco o tym samym nazwisku. Biznesmen jest prezesem Fundacji Narodowej Francisco Franco. Księgowość kończy się na publikacjach do 2015. Co było potem noe wiadomo ponieważ fudacja nie dzieli się informacją. Dziś w czasie kryzysu zdrowotnego związanego z koronawirusem, na stronie internetowej fundacji nadal publikowane są artykuły opiniotwórcze. 3 kwietnia 2020 jeden ze stałych współpracowników fundacji dowodził, że w scenariuszu po kryzysie COVID-19 Hiszpania “mogłaby pójść na wojnę” z Marokiem, a nawet z Francją i Wielką Brytanią, “które są przecież naszymi tradycyjnymi wrogami”. Lider Vox Abascal formalnie dalej pełni funkcję prezesa tej fundacji.

Do parlamentu wszedł również Manuel Mariscal, dziennikarz, który był architektem strategii komunikacyjnej skrajnie prawicowej formacji w obliczu oststnich wyborów. Jako szef prasowy Voxu odmawiał wywiadów dla mediów, które uważał za zbyt krytyczne wobec partii.

Inni zastępcy Abascala są wojskowymi, jak Manuel Mestre, który jest emerytowanym generałem porucznikiem sił powietrznych. Generał Mestre zyskał popularność w Siłach Powietrznych jako ten, który zezwolił na użycie samolotu Lockheed C-130 Hercules 31 do przewiezienia 23 kelnerów z Saragossy do Getafe (Madryt) 10 grudnia 2005 r., aby pracowali podczas uroczystości w Kwaterze Głównej Sił Powietrznych z okazji święta Matki Boskiej z Loreto. Ówczesny minister obrony José Bono, w wypowiedziach dla TVE zapewniał, że użycie wojskowego samolotu transportowego do transferu kelnerów było “błędem”. Kolejny deputowany Vox to Agustín Rosety, generał brygady piechoty morskiej. Rosety przyłączył się do podpisania manifestu przez kilku innych wojskowych w obronie postaci hiszpańskiego dyktatora Francisco Franco, którego pamięć jego zdaniem została “obrażona” przez zamiary rządu Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej (PSOE), by ekshumować jego zwłoki z Doliny Poległych na przedmieściach Madrytu. Dziś mimo tych protestów skrajnej prawicy Franco w Dolinie Poległych już na szczęście nie ma. Tekst nie tylko wychwalał “wojskową sylwetkę” Franco, ale także usprawiedliwiał zamach stanu z lipca 1936 r., zapewniając, że dyktator działał w obliczu Hiszpanii “zaatakowanej i oblężonej przez międzynarodowy komunizm”. Hiszpański MON wszczął postępowanie dyscyplinarne wobec sygnatariuszy manifestu, którzy nie byli jeszcze emerytami, ale nie wobec tych ostatnich, jak np. Rosety. Ponadto, deputowany Vox wyszedł z poparciem dla swojego byłego szefa, generała dywizji Juana Chicharro, kiedy ten wygłosił przemówienie w 2013 roku, w którym uzasadnił interwencję armii w Katalonii, jeśli rząd i Trybunał Konstytucyjny nie działałyby tak, jak uważał, że powinny. Ówczesny minister, Pedro Morenés, zmusił go do rezygnacji z funkcji w Królewskim Zakonie Wojskowym San Hermenegildo, ale nie zastosował wobec niego sankcji. Chicharro jest dziś prezesem wykonawczym Fundacji Francisco Franco i zasiadał w pierwszym rzędzie na uroczystości zorganizowanej przez Vox w Palacio de Vistalegre (Madryt).

Rosety był zastępcą dyrektora generalnego ds. rekrutacji i odszedł na emeryturę jako drugi dowódca Korpusu Piechoty Morskiej. Ponadto posiada tytuł magistra prawa, jest członkiem Królewskiej Akademii Hiszpańsko-Amerykańskiej oraz członkiem Katolickiego Stowarzyszenia Propagandystów.

Nie jest on jedynym, którego wypowiedzi wzbudzały kontrowersje z powodu bliskości z frankizmem. Ignacio Garriga, wybrany deputowany, często upamiętnia na Twitterze rocznicę powstania Franco w 1936 roku, które rozpoczęło hiszpańską wojnę domową.

Inny poseł VOX to Ricardo Chamorro należał do Democracia Nacional i España 2000, dwóch organizacji o wyraźnych powiązaniach z ideologią faszystowską czy wręcz nazistowską. Ricardo Chamorro nie jest nowicjuszem w polityce. Zupełnie nowa postać partii Santiago Abascala w poprzednich wyborach należała do formacji związanych ze skrajną prawicą. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 1999 roku znalazł się na listach Narodowej Demokracji (DN), eurosceptycznej i ksenofobicznej partii, której ideologia promuje dyskurs antyimigracyjny. Na poziomie europejskim Narodowa Demokracja jest członkiem Sojuszu dla Pokoju i Wolności, koalicji ultra-nacjonalistycznych formacji, w skład której wchodzą m.in. partie Le Pen i Władimira Putina. Jako kandydat na deputowanego Chamorro dzielił listę z Christianem Jorge Ruizem Reguantem, sekretarzem generalnym byłego hiszpańskiego Koła Przyjaciół Europy (CEDADE), “jednej z najliczniejszych i najbardziej aktywnych grup neonazistowskich w Europie”, według raportu Parlamentu Europejskiego z lat 90.