W realiach globalnego kryzysu klimatycznego instytucje kultury i sztuki, przez wzgląd na ich zasięg oddziaływania, mogą stać się nieocenionymi platformami dystrybucji wiedzy i wrażliwości – dawać głos różnym grupom, prowadzić edukację ekologiczną, oswajać ze zmianą wyobrażeń dotyczących tego, co określamy jako dobre życie. Wreszcie: mogą dołączyć do globalnego ruchu klimatycznego. W praktyce oznacza to konieczność zmian – ustalenia ekologicznych priorytetów w misji instytucji, ich programach i budżetach.