“O Srebrenicy rozmyślałam wiele lat i za każdym razem rezygnowałam. Z Damirem, moim mężem, również często o tym rozmawialiśmy, ale ostatecznie stwierdzaliśmy zawsze, że nie możemy zająć się tym tematem. Dopiero kiedy skończyłam cztery filmy fabularne oraz kilka dokumentalnych i krótkometrażowych jako reżyserka i rzemieślniczka poczułam się gotowa w to wejść. Dopiero wtedy wiedziałam, co chciałabym z tym tematem zrobić, choć samo robienie i borykanie się ze wszystkimi problemami to zupełnie inna kwestia. Nawet w trakcie realizacji filmu były momenty, kiedy zadawaliśmy sobie pytanie, czy to wszystko jest warte naszego życia i nerwów (…). Ostatecznie jednak projektu nie pozwoliło nam porzucić poczucie, że tę historię należy opowiedzieć. Mieliśmy świadomość w jakiej kondycji jest Europa oraz Ameryka doby Trumpa i wszystko nam mówiło, że ten film to nie tylko nasza bośniacka opowieść, ale coś, co jest generalnie światu potrzebne, coś, o czym musimy rozmawiać. Bo musimy mówić o tym, co się stanie, kiedy w którymś momencie ktoś zacznie relatywizować i obracać w przeciwnym kierunku system, w który wbudowane są również prawa człowieka. I jak cienka granica dzieli nas dziś od tego.”

Dzisiaj w nocy Oscary, a wśród nominowanych w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny jest m.in. “Quo vadis, Aida?”, świetny, mocny i ważny film Jasmili Žbanić (BiH).

Czapki z głów! Trzeba mieć gigantyczną odwagę, żeby zabrać się za temat tak trudny jak Srebrenica i włożyć ogrom pracy, żeby z wyczuciem i uczciwością przenieść go w obszar sztuki. Žbanić opowiada historię kobiety, która jest tysiącem kobiet i historię zła, które jest złem po tysiąckroć - i robi to w sposób uczciwy, oszczędny i poruszający. Pełen szacunek.

Dostanie Oscara czy nie, film warto obejrzeć, kiedy w końcu pojawi się w PL.

Fot: wspaniała Jasna Đuričić, czyli filmowa Aida; kadr z filmu, prod. Deblokada