Post kurdystan.info, zresztą na bazie powyższego;

6 kwietnia, 9 lat temu, w Rożawie formalnie zawiązały się Kobiece Jednostki Obrony (YPJ). Ich rozmiar szacuje się na ponad 20 tysięcy kobiet w czynnej służbie. W odróżnieniu od często symbolicznego udziału kobiet w zachodnich armiach, YPJ niemalże od początku brało udział w walkach na froncie.
Sama ich obecność na polu walki potrafiła budzić panikę po stronie ISIS, a w zacięciu w polowaniu na jego bojowników nie mógł dorównać nikt. Swoją misję często tłumaczą odwetem za gwałcone, mordowane i zamieniane w niewolnice siostry, jak określają wszystkie kobiety.

To w dużej mierze dzięki ich niewzruszonemu poświęceniu obronione zostało Kobane, zwycięstwo okupione krwią i życiami tysięcy kobiet. Powszechnie znane są historie ich bohaterstwa, jak na przykład dowódczyni i matki dwojga Dilar Gencxemis, nom de guerre Arin Mirkan, która poświęciła się w samobójczym ataku na dowódców ISIS, aby zapewnić swojemu oddziałowi szansę na ucieczkę z okrążenia.

To jednak nie jedyny front na którym walczą; pomogły też dokonać de facto rewolucji feministycznej i transformacji relacji wobec kobiet w swoich społecznościach. Kombatantki aktywnie angażują się w życie społeczne, budując tak struktury demokratycznej administracji Rożawy jak i autonomiczne struktury mające zapewnić bezpieczeństwo i wyzwolenie kobiet z pod skrajnie patriarchalnych kultur, w których się urodziły. Owocem ich prac jest rozwój społeczeństwa, rosnąca ilość kobiet w szkołach czy ich zaangażowanie w kooperatywną ekonomię, oznaczające też faktyczną niezależność. Pîroz be!