To jedna z najgorszych dychotomii jakie znam: “skoro nie możesz obalić systemu, to w takim razie powinieneś w nim żyć i go afirmować”. To dopiero podejście które odbiera sprawczość i neguje wszystkie aktywności, które nie prowadzą do Wielkiego Celu.
Nie, istnieje pierdylion wyjść pośrednich. Robienie wyrw, życie w szczelinach, ogarnianie różnego rodzaju aktywności uprzyjemniających życie w systemie tobie i innym. Atakowanie systemu tam, gdzie w danym momencie jest to potrzebne żeby ochronić konkretną grupę osób albo wywalczyć daną sprawę. TBH to większość dzisiejszych anarchistów (i nie tylko) tak właśnie żyje i robi, tylko wielu z nich ciągle nie może zrozumieć że to po prostu maks tego co można osiągnąć i wciąż roją sobie, że jakaś wielka globalna zmiana jest możliwa. Przecież nikt chyba nie wierzy na poważnie, że gotowanie jedzenia bezdomnym zmienia świat. Ale zmienia jakiś świat, w konkretnym kontekście i realnie* komuś* pomaga. Najgorsze co można zrobić to albo czekać biernie na rewolucję, albo frustrować się i wypalać w codziennych działaniach, bo widzisz że one do tej rewolucji nie prowadzą.
Tymczasem aktualnie nie tylko się na nią nie zanosi, ale wręcz jest gorzej: interferencje w postaci nieodwracalnych już w tym momencie zmian klimatycznych są czynnikiem, który skutecznie zaburzy w przyszłości wszystkie wielko-rewolucyjne rojenia i dalekosiężne działania. Nie mamy już czasu, by “pracą u podstaw” wydziergać sobie powoli drogę ku rewolucji, bo efekty tej pracy będą coraz częściej szybko niszczone przez pogłębiający się chaos. W czasach niepewności nikt nie będzie się przejmować ideami, które są nam bliskie: humanitaryzmem, egalitaryzmem, sprawiedliwością społeczną. Większość ludzi w obliczu dylematu “ja czy ktoś inny” wybierze siebie - wystarczy że stawka będzie odpowiednio wysoka. Jeśli będziemy chcieli przetrwać w tym świecie, musimy stworzyć takie przestrzenie i takie wspólnoty, takie kręgi wsparcia, które będą cechować się pewną odpornością na te zewnętrzne zawirowania. Bo niestety na wiele innych elementów zwyczajnie nie będziemy mieć wpływu.
Nie będzie zbawienia dla świata. Ale możemy zbawić się sami, w swojej skali.
Twierdzisz że rewolucja jest niemożliwa w XXI wieku ale nie nawołujesz do porzucenia walki? W takim wypadku walki o co, o reformizm?
czy walka jest jednoznacza z rewolucją? czy mamy do wyboru jedynie dodatkowo reformizm? naprawdę, masz bardzo wąską perspektywę
Jeżeli nie chcemy (lub niemożliwa jest) radykalnej zmiany systemu(rewolucja). To chyba zostaje życie w nim?
To jedna z najgorszych dychotomii jakie znam: “skoro nie możesz obalić systemu, to w takim razie powinieneś w nim żyć i go afirmować”. To dopiero podejście które odbiera sprawczość i neguje wszystkie aktywności, które nie prowadzą do Wielkiego Celu.
Nie, istnieje pierdylion wyjść pośrednich. Robienie wyrw, życie w szczelinach, ogarnianie różnego rodzaju aktywności uprzyjemniających życie w systemie tobie i innym. Atakowanie systemu tam, gdzie w danym momencie jest to potrzebne żeby ochronić konkretną grupę osób albo wywalczyć daną sprawę. TBH to większość dzisiejszych anarchistów (i nie tylko) tak właśnie żyje i robi, tylko wielu z nich ciągle nie może zrozumieć że to po prostu maks tego co można osiągnąć i wciąż roją sobie, że jakaś wielka globalna zmiana jest możliwa. Przecież nikt chyba nie wierzy na poważnie, że gotowanie jedzenia bezdomnym zmienia świat. Ale zmienia jakiś świat, w konkretnym kontekście i realnie* komuś* pomaga. Najgorsze co można zrobić to albo czekać biernie na rewolucję, albo frustrować się i wypalać w codziennych działaniach, bo widzisz że one do tej rewolucji nie prowadzą.
Tymczasem aktualnie nie tylko się na nią nie zanosi, ale wręcz jest gorzej: interferencje w postaci nieodwracalnych już w tym momencie zmian klimatycznych są czynnikiem, który skutecznie zaburzy w przyszłości wszystkie wielko-rewolucyjne rojenia i dalekosiężne działania. Nie mamy już czasu, by “pracą u podstaw” wydziergać sobie powoli drogę ku rewolucji, bo efekty tej pracy będą coraz częściej szybko niszczone przez pogłębiający się chaos. W czasach niepewności nikt nie będzie się przejmować ideami, które są nam bliskie: humanitaryzmem, egalitaryzmem, sprawiedliwością społeczną. Większość ludzi w obliczu dylematu “ja czy ktoś inny” wybierze siebie - wystarczy że stawka będzie odpowiednio wysoka. Jeśli będziemy chcieli przetrwać w tym świecie, musimy stworzyć takie przestrzenie i takie wspólnoty, takie kręgi wsparcia, które będą cechować się pewną odpornością na te zewnętrzne zawirowania. Bo niestety na wiele innych elementów zwyczajnie nie będziemy mieć wpływu.
Nie będzie zbawienia dla świata. Ale możemy zbawić się sami, w swojej skali.