“Przebaczyć? Nigdy! NIGDY. To jest nasz wspólny, wielki, palący ból” - pisze Julia Skoryk ze Lwowa. Masowe mordy w Iziumie relacjonuje słowami: Tabliczka z numerem “187” na krzyżu, pospiesznie wykonana z dwóch nieociosanych desek, obok napis: “Nierozpoznany”. Na cmentarzu w Iziumie jest cały las takich tabliczek. Rosjanie gwałcili, torturowali i zabijali całe rodziny. Ofiar może być więcej, niż w Buczy. Tekst publikujemy w dwóch językach, ukraińskim i polskim. Табличка з номером “187” на хресті, який зробили нашвидкуруч з двох необтесаних дошок. “Невпізнаний ВСУ”. Таких на цвинтарі в ізюмському лісі, що на Харківщині, чимало. Росіяни гвалтували, катували, вбивали цілими сім’ями. Ізюм. Тепер для нас це не просто топонім. Це наш спільний великий і пекучий біль на все життя. А скільки ще жаху чекає нас попереду?..