To paski za konkretne nastawienie i osiągnięcia, a nie “zmyślone punkciki”. Jaki “wyścig szczurów”, skoro każdy dostaje pasek w dziedzinie, w której jest dobry? Ja się zgadzam z ogólną ideą jaką prezentujesz, jednak całe sedno mojego argumentu jest taki, by nauczyć dzieci satysfakcji i radości z samego angażowania się w projekty, zajęcia, by nauczyć je cieszyć się z rozwoju i pokazywać im że wiedza którą zdobywają jest przydatna, przez co będą koncentrować się na nauce, a nie na ocenach, nagrodach i tak dalej i tka dalej.

No i teraz przejdźmy do pasków. Co jeśli dwoje dzieci chce być dobre w tej samej dziedzinie. Czy oba dostaną takie same paski? A co jeśli jedno faktycznie lepiej sobie radzi od drugiego? Czy to oznacza że to drugie trzeba zniechęcić pokazując że jest gorsze, czy to lepsze zniechęcić pokazując że ktoś kto gorzej sobie radzi dostaje taką samą nagrodę? Dzieci są różne, tak samo jak i ludzie, i każdy powinien nauczyć się pracować czy działać w swoim własnym tempie i na swój własny sposób. Możemy tworzyć milion kategorii nagród, ale to wciąż nie rozwiązuje problemu, bo to spłyca wartość tej nagrody.

Dlatego uważam że najlepszą nagrodą jest sama satysfakcja z pracy, ze zrobienia jakiegoś projektu, nie ważne czy to tylko kwestia namalowania czegoś ładnego, przygotowania wycinanki, czy czegoś co wymaga sporo czasu. Nagrodą trzeba uczynić świadomość dziecka, że się rozwinęło, zdobyło nowe kompetencje, stało się lepsze w czymś co lubi, i może dalej się rozwijać i dalej się czegoś uczyć.

Żeby dzieci z silną motywacją wewnętrzną były tymi “lepszego sortu”, a te, które potrzebują zewnętrznej, już od przedszkola miały gorszy start - i np. nie miały podstaw matematyki czy j. angielskiego? Nie tędy droga.

No i tutaj się pojawia pytanie, czy sypanie nagrodami będzie motywacją jeśli tych nagród będzie tyle, że będą formalnością. No i jeszcze raz, punkt wyżej. Co jeśli więcej niż jedno dziecko w czymś chce być dobre, a jedno faktycznie jest lepsze od drugiego.

Ostatni wymysł, jaki usłyszałam od jednej z nauczycielek: odizolować dziecko od grupy, bo bez kar i nagród najlepiej pracuje w formie 1:1, a rodzice niech dziecku indywidualnego nauczyciela opłacą. Mam wrażenie, że wszyscy ci od “żadnej motywacji zewnętrznej, żadnej oceny” są nie tylko pedagogicznie, ale też finansowo i społecznie odrealnieni.

Izolacja nie ma sensu o ile to nie jakiś skrajny przypadek. A pojawia się pytanie, czy tylko nagrodami robionymi trochę na siłę, i ocenami można motywować zewnętrznie? Czy nie lepiej pokazywać dziecku fajne rzeczy, przeróżne muza istnieją, warsztaty i tak dalej, by pomóc dziecku znaleźć to co go fascynuje, i to nie jest przypadkiem lepsza forma zewnętrznej motywacji, niż robienie czegoś na siłę?

Analogicznie jak człowiek w pracy robi w ładną pogodę projekt, bo me deadline lub spotyka się z trudnym klientem.

No i właśnie tutaj jest problem. Ludzie są wyuczeni, by nie skupiać się na jakości, na samym dziele które tworzą, tylko na tym by gonić za deadlinami, czy by unikać męczących sytuacji. Jest to bardzo szkodliwa forma motywacji. Są lepsze, dużo bardziej efektywne. Oczywiście, co zawód, to różne możliwości.

Artykuł dotyczy konkretnego projektu w konkretnej szkole, a nie twojej pracy w różnych firmach.

Ale problemy i metody są podobne. Ciągłe skupianie się na jakichś wymyślonych cyferkach, rankingach, wyścig szczurów, kto w co jest lepszy, i tak dalej i tak dalej. A co jeśli dziecko/uczeń/pracownik nie jest wokalny i ma słaby PR. Introwertycy mają większe problemy z tym. Potrzeba bardzo dobrego pedagoga/przełożonego który jest w stanie to w ogóle dostrzec i nagrodzić w jakiś sposób.

Problem wg mnie jest w tym, że tworzy się sztuczną potrzebę posiadania lepszych ocen, pasków, świadectw, etc. Czy projekt, czy edukacja, nie ważne czy w trakcie nauczania, czy w pracy, powinna wynikać z realnych potrzeb. Dla jednego będzie to potrzeba tworzenia, jakiegoś zaspokojenia się intelektualnego i kreatywnego co powinno być szczególnie pielęgnowane w szkołach, dla niektórych motywacja bierze się zwyczajnie z głodu, albo chęci finansowania jakiejś innej części swojego życia.

Co ma “wkuwanie i przygotowywanie się do testów” do tego, że ktoś dostał pasek żółty (“oznacza osobę wrażliwą na krzywdę drugiego człowieka i staje w obronie słabszych, działa w wolontariacie, pomaga seniorom, działa na rzecz samorządu”)?

A jak często nagradzane w szkołach jest wkuwanie. A taki a nie inny pasek, za tak długie zasługi jest wg mnie po prostu dziwny. Rozumiem i doceniam ideę takich nagród, ale jeśli każdy prawie zawsze dostaje nagrody, to czy to nie czyni ich mniej wartościowych?

Jak ktoś nie dostał żółtego, bo nie działał w wolontariacie, a różowy, bo ma zdolności artystyczne, to chyba dobrze, nie?

A co jeśli ktoś jest kiepski w zdolności artystyczne, a jednak by chciał to robić. Czy nie dostanie paska? Co jeśli ktoś ma swój nietypowy styl i nie jest on zrozumiały przez pedagoga? Zdolności artystyczne to bardzo śliskie pojęcie. Nawet samo rysowanie czy malowanie, jest tak wiele stylów, i powinno się dziecko bardziej uczyć że sztuka to sposób wyrazu, to sposób na zaspokojenie swoich kreatywnych postaw, a nie kwestia rysowania ładnych i dopracowanych technicznie widoczków czy twarzy. A ciekawe które dziecko zostanie prędzej docenione za rysowanie. To które po prostu “ładnie” maluje, bo stosuje perspektywy, i to co maluje jest bliższe rzeczywistości, czy to dziecko które maluje niestarannie, ale faktycznie chce coś tym wyrazić, chce coś stworzyć, opowiedzieć jakąś historie czy przedstawić jakie emocje? Coś czuje że to pierwsze, i uważam że byłoby to skrajnie niesprawiedliwe.