Każdy ma swoje priorytety. Jako osoba na granicy wykluczenia i psychicznie niezdolna do bycia “dobrym obywatelem”, chyba że pod ciągłym przymusem, wybieram (na razie) pozostanie w Polsce. To jest środowisko, które znam i w którym mam nadzieję sobie jakoś radzić. A wolę słabe i chaotyczne państwo od silnego i sprawnego.

Natomiast ktoś inny może mieć całkiem inną perspektywę i nie zamierzam tego kontestować. W sumie czasem, jak jestem naprawdę zmęczony, to nawet zazdroszczę tym, co potrafią się dostosować.