Dwa lata minęły od wydarzeń z wieczoru 5 grudnia na „Syrenie”. Nie ma już syreniego kolektywu w kamienicy przy Wilczej 30. Koniec funkcjonowania kolektywu w tym miejscu nastąpił w atmosferze rzucania w jego członków petardami, cegłami i butelkami. Obecnie ten …
Dobrze identyfikujesz mój nurt ideologiczny, chociaż określam go raczej jako demokratyczny konfederalizm, żeby wprost nawiązywać do kurdyjskiej implementacji tej koncepcji. Z pewnością jest odległa od ideału, ale w odróżnieniu od ideologii wygodnych w poparciu, bo nie weryfikowanych przez rzeczywistość społeczną - funkcjonuje na względnie masową skalę.
Do meritum - myślę, że taki konflikt może być niemożliwy do rozwiązania przez same społeczności. Mam wrażenie, że ten konkretny konsekwentnie wciąga powiązane z nim środowiska w swoją spiralę, z której nie potrafią ani nie mają wizji jak zatrzymać. A mowa o środowiskach, które teoretycznie powinny być w awangardzie rozwiązań tego typu sytuacji, a nie skrajnie upraszczając konfliktem między dwiema grupami kiboli. Jedyne możliwe rozwiązanie widzę więc w jakiejś sile zewnętrznej i to samo w sobie argument za instytucjonalizacją procesów rozjemczych. Tzn. w tym wypadku koniecznością istnienia jakiejś formy rozjemczej (sądu/mediacji/czy jakkolwiek to zwać), której chcąc nie-chcąc strony muszą się podporządkować.
Źródła żadnego sensownego nie mam pod ręką, ale Rożawski model systemu sprawiedliwości nie jest tu specjalnie wygodnym przykładem. Jest mozaiką różnych rozwiązań od struktur plemiennych, przez zaangażowanie organizacji pozarządowych wspieranych przez zbrojne milicje (np. Domy Kobiet i YPJ) po quasi-państwowe sądy ustanowione przez Autonomiczną Administrację i szczątkowo funkcjonującą administracje reżimową. To zdecydowanie nieidealna sytuacja, ale ogólną tendencją zdaj się być dążenie w kierunku tworzenia instytucji wielopoziomowych - lokalnych rad, organizacji zajmujących się tematami, a dopiero potem lokalnych sądów, gdzie definicja sądów jest znacznie ‘luźniejsza’ od naszej. To wszystko ostatecznie poparte siłą administracji i jej formacji para-policyjnej (“Asayish” coś na kształt samorządnej straży miejskiej bardziej niż centralnej policji).
Z takich elementów można złożyć dużo różnych potencjalnych rozwiązań, ale jest tu parę elementów tradycyjnie z góry odrzucanych w ideologii anarchistycznej, stąd moje pytanie.
Dobrze identyfikujesz mój nurt ideologiczny, chociaż określam go raczej jako demokratyczny konfederalizm, żeby wprost nawiązywać do kurdyjskiej implementacji tej koncepcji. Z pewnością jest odległa od ideału, ale w odróżnieniu od ideologii wygodnych w poparciu, bo nie weryfikowanych przez rzeczywistość społeczną - funkcjonuje na względnie masową skalę.
Do meritum - myślę, że taki konflikt może być niemożliwy do rozwiązania przez same społeczności. Mam wrażenie, że ten konkretny konsekwentnie wciąga powiązane z nim środowiska w swoją spiralę, z której nie potrafią ani nie mają wizji jak zatrzymać. A mowa o środowiskach, które teoretycznie powinny być w awangardzie rozwiązań tego typu sytuacji, a nie skrajnie upraszczając konfliktem między dwiema grupami kiboli. Jedyne możliwe rozwiązanie widzę więc w jakiejś sile zewnętrznej i to samo w sobie argument za instytucjonalizacją procesów rozjemczych. Tzn. w tym wypadku koniecznością istnienia jakiejś formy rozjemczej (sądu/mediacji/czy jakkolwiek to zwać), której chcąc nie-chcąc strony muszą się podporządkować.
Źródła żadnego sensownego nie mam pod ręką, ale Rożawski model systemu sprawiedliwości nie jest tu specjalnie wygodnym przykładem. Jest mozaiką różnych rozwiązań od struktur plemiennych, przez zaangażowanie organizacji pozarządowych wspieranych przez zbrojne milicje (np. Domy Kobiet i YPJ) po quasi-państwowe sądy ustanowione przez Autonomiczną Administrację i szczątkowo funkcjonującą administracje reżimową. To zdecydowanie nieidealna sytuacja, ale ogólną tendencją zdaj się być dążenie w kierunku tworzenia instytucji wielopoziomowych - lokalnych rad, organizacji zajmujących się tematami, a dopiero potem lokalnych sądów, gdzie definicja sądów jest znacznie ‘luźniejsza’ od naszej. To wszystko ostatecznie poparte siłą administracji i jej formacji para-policyjnej (“Asayish” coś na kształt samorządnej straży miejskiej bardziej niż centralnej policji).
Z takich elementów można złożyć dużo różnych potencjalnych rozwiązań, ale jest tu parę elementów tradycyjnie z góry odrzucanych w ideologii anarchistycznej, stąd moje pytanie.