Sympatia albo jej brak nie powinny chyba w wolnościowym społeczeństwie przesądzać o sprawiedliwości? Chyba, że zastępujemy system sprawiedliwości podliczeniem reakcji na fejku i kto dostanie same wkurwione mordki idzie pod gilotynę.

imho to nie jest kwestia nurtów myślowych ani praxis tylko zdrowego rozsądku i zrozumienia w jakis sposób zdrowe społeczeństwo ma funkcjonować. Większość osób nie wymaga tego żeby dziad z brodą powiedział im że ludzie mieszkający razem potrafią się kłócić i trzeba ustalić zasady działania, a squot nie jest po prostu sytuacją gidze masz kilku współlokatorów więc nie można bazować na zasadach ala “ej mordo, proszę zmywaj po sobie bo to wkurwiające jak tego nei robisz”. Można stworzyć prosty schemat działania A -> B -> C -> D -> E, który nie dość tego że ułatwia roziwązywanie konfliktów to jeszcze legitymizuje decyzje kolektywu. (Nie wiem prosta sprawa, zachodzi sytuacja, zaczyna się od upomnienia w cztery oczy, potem przechodzi do zgłoszenia na kolektywie i wymóg zobowiązania się do nie popełniania danego czynu/łamania zasady ustalonej wcześniej, potem sankcje jak utrata możliwości podejmowania decyzji w ramach kolektywu, potem poinformowania o ewikcji). Świat to nei utopia, czasami zamiast prób stworzenia perfekcyjnego społeczeństwa trzeba zacząć od tworzenia czegoś co działa sprawnie

Dobrze identyfikujesz mój nurt ideologiczny, chociaż określam go raczej jako demokratyczny konfederalizm, żeby wprost nawiązywać do kurdyjskiej implementacji tej koncepcji. Z pewnością jest odległa od ideału, ale w odróżnieniu od ideologii wygodnych w poparciu, bo nie weryfikowanych przez rzeczywistość społeczną - funkcjonuje na względnie masową skalę.
Do meritum - myślę, że taki konflikt może być niemożliwy do rozwiązania przez same społeczności. Mam wrażenie, że ten konkretny konsekwentnie wciąga powiązane z nim środowiska w swoją spiralę, z której nie potrafią ani nie mają wizji jak zatrzymać. A mowa o środowiskach, które teoretycznie powinny być w awangardzie rozwiązań tego typu sytuacji, a nie skrajnie upraszczając konfliktem między dwiema grupami kiboli. Jedyne możliwe rozwiązanie widzę więc w jakiejś sile zewnętrznej i to samo w sobie argument za instytucjonalizacją procesów rozjemczych. Tzn. w tym wypadku koniecznością istnienia jakiejś formy rozjemczej (sądu/mediacji/czy jakkolwiek to zwać), której chcąc nie-chcąc strony muszą się podporządkować.
Źródła żadnego sensownego nie mam pod ręką, ale Rożawski model systemu sprawiedliwości nie jest tu specjalnie wygodnym przykładem. Jest mozaiką różnych rozwiązań od struktur plemiennych, przez zaangażowanie organizacji pozarządowych wspieranych przez zbrojne milicje (np. Domy Kobiet i YPJ) po quasi-państwowe sądy ustanowione przez Autonomiczną Administrację i szczątkowo funkcjonującą administracje reżimową. To zdecydowanie nieidealna sytuacja, ale ogólną tendencją zdaj się być dążenie w kierunku tworzenia instytucji wielopoziomowych - lokalnych rad, organizacji zajmujących się tematami, a dopiero potem lokalnych sądów, gdzie definicja sądów jest znacznie ‘luźniejsza’ od naszej. To wszystko ostatecznie poparte siłą administracji i jej formacji para-policyjnej (“Asayish” coś na kształt samorządnej straży miejskiej bardziej niż centralnej policji).
Z takich elementów można złożyć dużo różnych potencjalnych rozwiązań, ale jest tu parę elementów tradycyjnie z góry odrzucanych w ideologii anarchistycznej, stąd moje pytanie.

Pytam się jak skutecznie rozwiązywać takie konflikty w przyszłości. Rozumiem, że WFA nie widzi innej odpowiedzi, niż powyższa.

Co ma piernik do wiatraka? Ani ja ani Harcerz nie odnosimy się do oświadczeń tylko do faktu ze oświadczenia są jedyną metodą na “rozwiązywanie” problemów będących standardem w większych skupiskach ludzi. Jeśli waszą odpowiedzią na “ruch ma ewidentny problem z radzeniem sobie z większością sytaucji” jest “ale oświadczenie…” to tak naprawdę tylko potwierdzacie postawione zarzuty

Ale to nie jest pierwszy raz kiedy coś takiego się wydarzyło, to po prostu najbardziej ekstremalny przykład tego. I w zasadzie bardzo dobrze pokazuje cały problem. Kolektywy mieszkalne wymagają procedury usunięcia kogoś z przestrzeni jeśli z taką osobą jest jakiś problem. Czasami dla wałsnego dobra trzeba kogoś wypierdolić, to normalne, i to jest coś co powinno zawsze być brane pod uwage przy tworzeniu takiej przestrzeni. Jednak czegoś takiego nie było, wybuchały coraz większe i większe spiny o to i skończyło się tak jak skończyło. Okazuje się jednak że jako grupa polityczna nie jesteśmy sobie w stanei poradzić z tak podstawową kwestią jak “ktoś jest dla nas zagrożeniem i to zagrożenie musi zostać usnięte” bez przemocy z obu stron. Brak czy obecność mieszkań nie zmienia faktu że nie jesteśmy w stanie ustalać i utrzymywać pewnych zasad