Ja naprawdę rozumiem, ale uważam że clou działalności anarchistycznej nie jest organizacja obrzędów religijnych, tylko walka polityczna. I myślę że grupy takie jak wasze cechuje też inny rodzaj determinacji, właściwy dla osób religijnych, więc nie wiem czemu nie można w tym przypadku organizować sobie tych świąt tak jak dotychczas. Ja mówię w dużej mierze o tym, co uważam za problem w działalności czysto politycznej i o tym, gdzie moim zdaniem jest pole do zmian mentalnościowych w podejściu do działania.

Pojęcia Imperium używam za autorami książki Joyful Militancy. Nie ma ono ścisłej definicji. Można powiedzieć że obejmuje całkoształt praktyk typowych dla świata zanurzonego w zastanych hierarchiach politycznych i społecznych, całokształt nacisków jakie wywiera na nas zinstytucjonalizowane życie i życie podporządkowane zastygłym, skostniałym (rigid) regułom. Imperium to również ofc suma sił politycznych które próbują kształtować nas z zewnątrz. Jedną z głównych tez książki jest to, że nasz wolnościowy radykalizm zastyga w skostnieniu, kiedy próbujemy naśladować Imperium, a robimy to dlatego, że urodziliśmy się pod jego jarzmem i znamy głównie sposoby, w jakie ono działa. W ten sposób pozbawiamy nasz radykalizm elementu radości (w sensie spinozjańskim: radość to “uświadomiona konieczność”, czynnik niosący zmiany w świecie, których możemy być aktorami – satysfakcja z działania bierze się z tego, że dokonujemy rzeczy transformującej nas samych i otoczenie wokół, spełniając się w zmianie i niosąc ją dalej), zastępując ją typowym dla schematu Imperium poczuciem powinności, przerostem formy (struktury) nad treścią (działaniem). W konsekwencji zamiast tytułowego “radosnego aktywizmu/bojowości” mamy “skostniały radykalizm” (rigid radicalism). Potem: wypalenie, frustrację i wewnętrzne wojny.

Metoda o jakiej mówię nie jesr cudownym panaceum na problemu ruchu wolnościowego, jest jednak punktem wyjścia do zmiany paradygmatu i ucieczki od skostniałych przyzwyczajeń.