A kto niby dał Ci prawo do wymierzania sprawiedliwości? Anarchizm to nie zabawa w szeryfa kosztem ofiar i żaden kolektyw anarchistyczny funkcjonujący w społeczeństwie takim jak europejskie nie ma umocowania społecznego takiego, żeby móc wymierzać sprawiedliwość. Kolektyw powinien skupić się na solidarności wobec osoby poszkodowanej.
Widziałem na własne oczy próby bawienia się w “sprawiedliwość naprawczą” przez środowisko anarchistyczne i od tego czasu jestem takim rzeczom przeciwny. Ruch na to nie jest przygotowany. Skutki takich działań były absolutnie fatalne, tak dla ofiar przemocy, jak i dla ludzi angażujących się w procesy transformacyjne, a dalekosiężnie okazały się destrukcyjne dla całego ruchu @.
Widziałem na własne oczy próby bawienia się w “sprawiedliwość naprawczą” przez środowisko anarchistyczne i od tego czasu jestem takim rzeczom przeciwny. Ruch na to nie jest przygotowany.
Rozumiem Cię, ale z drugiej strony: fakt tego, że coś się kiedyś nie udało, nie znaczy, że było złe i że udać się nie może.
Myślę, że dyskusje o tym to już jakiś z pierwszych kroków do przygotowywania się do tego, by kolejny raz był zrobiony lepiej, niż poprzedni.
To nie jest tylko kwestia braku braku przygotowania merytorycznego czy organizacyjnego, ale przede wszystkim braku mandatu społecznego do wymierzania sprawiedliwości. O takim mandacie możemy mówić w Rojavie, ale nie u nas. Zwłaszcza kiedy sprawa dotyczy osoby spoza ruchu anarchistycznego, a tak właśnie było w przypadku tej poszkodowanej osoby z omawianej sprawy. Ona de facto została wciągnięta w wewnętrzne rozgrywki w środowisku @.
O takim mandacie możemy mówić w Rojavie, ale nie u nas.
Nie uraź się, ale nie wszystkx podzielają taką Wykładnię. Nie mamy wpływu na to, że Rożawa-DAANES-Kurdystan, Auroville czy choćby Amsterdam, Haga są odległe o tysiące kilometrów, żadnx z nas tego nie wybierało. W Konsensualizmie każda Wolna Osoba może udzielić Mandatu innej osobie lub całej społeczności (w Konsocjonalizmie – mind: rozwiązanie ustrojowe! – Filarowi Światopoglądowemu). Piszę to jako eksuniwersalista (tj. nie biorący za bardzo pod uwagę np. opinii dominującej, a także lokalne regulacje czy podległości instytucjonalne biorący jedynie jako punkt orientacyjny) oraz zaledwie warunkowy sympatyk np. Anarchizmu (choć szanuję).
Co do reszty – czytam z uwagą, to rzeczywiście poważna kontrowersja.
W konsensualizmie wystarczy, że jedna osoba odmówi takiego mandatu jakiemukolwiek kolektywowi i sprawa jest zakończona. Dlatego mandat społeczny nie może opierać się jedynie na dobrowolnej zgodzie, ale na umowie społecznej. Tu nie chodzi o to, że ja odmawiam kolektywom anarchistycznym takiego mandatu, tylko o to że nie ma umowy społecznej, która by taki mandat im dawała. I nie zawsze jest tak ze musimy się wszyscy z tymi umowami społecznymi zgadzać jako jednostki. I ta umowa społeczna nie musi wyrażać się, jak chcą liberałowie w formie państwa, bo społeczności bezpaństwowe też mają takie umowy i swoje systemy sprawiedliwości.
Natomiast próby wymierzania sprawiedliwości bez takiego mandatu społecznego to co najwyżej jakaś wendeta lub dyktat.
W konsensualizmie wystarczy, że jedna osoba odmówi takiego mandatu jakiemukolwiek kolektywowi i sprawa jest zakończona.
W punkt, pełna zgoda.
Ogólnie dzięki i zgadzam się – mogę się mylić, nie mam “psychy” na te tematy, acz może to i przypadek case’u, gdzie wystąpiło zjawisko: poszczególne osoby dają – i explicite (wprost), i implicite (przez domysł) – (lub nie – też i explicite, i implicite) – Mandaty różnym Kolektywom, Wykładniom, Kontraktom Społecznym (piszę “Kontrakty Społeczne”, aby rozróżnić od b. powszechnej “Umowy Społecznej”; np. pokoleniowy, solidarnościowy system emerytalny; co do zasady: powszechny). Przepraszam za takie porównanie, nie chcę deprecjonować – w nieco innej odsłonie: skomplikowany rozwód w mieszanym małżeństwie różnych narodowości, prawodawstw i np. wyznań, z orzekaniem o winie i np. regulowaniem opieki nad dziećmi.
Jako postulator Filaryzacji Społecznej nieraz sięgam po tę analogię historyczną: sądy w społecznościach Roma (potencjalnie autokratyczny, monarchiczny – jednoosobowo króla romskiego) i Sinti, tudzież tzw. wor w zakonie. Nijak prawnie nie usankcjonowane, a jednak faktycznie mają miejsce, i wielu członków społeczności uznaje go za wiążący wyżej od np. państwowego wymiaru sprawiedliwości.
Myślę, że można spróbować znaleźć takie osoby, które w danej naszej społeczności cieszą się szacunkiem, a ich propozycje byłyby nie narzędziem wymierzania czegokolwiek, tylko zbadaniem sprawy i opisaniem jej osobom ze społeczności.
Rozumiem, że nie jest przygotowany. Pytam o realnie dziejące się rzeczy i co w ich przypadku robić? Jaka jest twoja odpowiedź na wiedzę o tym, że ktoś jest groomerem/stosuje przemoc i nie widać żadnej poprawy?
A kto niby dał Ci prawo do wymierzania sprawiedliwości? Anarchizm to nie zabawa w szeryfa kosztem ofiar i żaden kolektyw anarchistyczny funkcjonujący w społeczeństwie takim jak europejskie nie ma umocowania społecznego takiego, żeby móc wymierzać sprawiedliwość. Kolektyw powinien skupić się na solidarności wobec osoby poszkodowanej.
Widziałem na własne oczy próby bawienia się w “sprawiedliwość naprawczą” przez środowisko anarchistyczne i od tego czasu jestem takim rzeczom przeciwny. Ruch na to nie jest przygotowany. Skutki takich działań były absolutnie fatalne, tak dla ofiar przemocy, jak i dla ludzi angażujących się w procesy transformacyjne, a dalekosiężnie okazały się destrukcyjne dla całego ruchu @.
Rozumiem Cię, ale z drugiej strony: fakt tego, że coś się kiedyś nie udało, nie znaczy, że było złe i że udać się nie może. Myślę, że dyskusje o tym to już jakiś z pierwszych kroków do przygotowywania się do tego, by kolejny raz był zrobiony lepiej, niż poprzedni.
pzdr
To nie jest tylko kwestia braku braku przygotowania merytorycznego czy organizacyjnego, ale przede wszystkim braku mandatu społecznego do wymierzania sprawiedliwości. O takim mandacie możemy mówić w Rojavie, ale nie u nas. Zwłaszcza kiedy sprawa dotyczy osoby spoza ruchu anarchistycznego, a tak właśnie było w przypadku tej poszkodowanej osoby z omawianej sprawy. Ona de facto została wciągnięta w wewnętrzne rozgrywki w środowisku @.
Nie uraź się, ale nie wszystkx podzielają taką Wykładnię. Nie mamy wpływu na to, że Rożawa-DAANES-Kurdystan, Auroville czy choćby Amsterdam, Haga są odległe o tysiące kilometrów, żadnx z nas tego nie wybierało. W Konsensualizmie każda Wolna Osoba może udzielić Mandatu innej osobie lub całej społeczności (w Konsocjonalizmie – mind: rozwiązanie ustrojowe! – Filarowi Światopoglądowemu). Piszę to jako eksuniwersalista (tj. nie biorący za bardzo pod uwagę np. opinii dominującej, a także lokalne regulacje czy podległości instytucjonalne biorący jedynie jako punkt orientacyjny) oraz zaledwie warunkowy sympatyk np. Anarchizmu (choć szanuję).
Co do reszty – czytam z uwagą, to rzeczywiście poważna kontrowersja.
W konsensualizmie wystarczy, że jedna osoba odmówi takiego mandatu jakiemukolwiek kolektywowi i sprawa jest zakończona. Dlatego mandat społeczny nie może opierać się jedynie na dobrowolnej zgodzie, ale na umowie społecznej. Tu nie chodzi o to, że ja odmawiam kolektywom anarchistycznym takiego mandatu, tylko o to że nie ma umowy społecznej, która by taki mandat im dawała. I nie zawsze jest tak ze musimy się wszyscy z tymi umowami społecznymi zgadzać jako jednostki. I ta umowa społeczna nie musi wyrażać się, jak chcą liberałowie w formie państwa, bo społeczności bezpaństwowe też mają takie umowy i swoje systemy sprawiedliwości.
Natomiast próby wymierzania sprawiedliwości bez takiego mandatu społecznego to co najwyżej jakaś wendeta lub dyktat.
W punkt, pełna zgoda.
Ogólnie dzięki i zgadzam się – mogę się mylić, nie mam “psychy” na te tematy, acz może to i przypadek case’u, gdzie wystąpiło zjawisko: poszczególne osoby dają – i explicite (wprost), i implicite (przez domysł) – (lub nie – też i explicite, i implicite) – Mandaty różnym Kolektywom, Wykładniom, Kontraktom Społecznym (piszę “Kontrakty Społeczne”, aby rozróżnić od b. powszechnej “Umowy Społecznej”; np. pokoleniowy, solidarnościowy system emerytalny; co do zasady: powszechny). Przepraszam za takie porównanie, nie chcę deprecjonować – w nieco innej odsłonie: skomplikowany rozwód w mieszanym małżeństwie różnych narodowości, prawodawstw i np. wyznań, z orzekaniem o winie i np. regulowaniem opieki nad dziećmi.
Jako postulator Filaryzacji Społecznej nieraz sięgam po tę analogię historyczną: sądy w społecznościach Roma (potencjalnie autokratyczny, monarchiczny – jednoosobowo króla romskiego) i Sinti, tudzież tzw. wor w zakonie. Nijak prawnie nie usankcjonowane, a jednak faktycznie mają miejsce, i wielu członków społeczności uznaje go za wiążący wyżej od np. państwowego wymiaru sprawiedliwości.
Bardzo ciekawe jest to o worach w zakonie. Dzięki.
Myślę, że można spróbować znaleźć takie osoby, które w danej naszej społeczności cieszą się szacunkiem, a ich propozycje byłyby nie narzędziem wymierzania czegokolwiek, tylko zbadaniem sprawy i opisaniem jej osobom ze społeczności.
Co o tym myślisz?
Rozumiem, że nie jest przygotowany. Pytam o realnie dziejące się rzeczy i co w ich przypadku robić? Jaka jest twoja odpowiedź na wiedzę o tym, że ktoś jest groomerem/stosuje przemoc i nie widać żadnej poprawy?
Dobre rozkminy. Dzięki Wam za tę dyskusję!