Też Was wkurwiają osoby-widmo, mizerna frekwencja na zebraniach, obojętność na sprawy kolektywu i inne tego typu zjawiska? Macie dość osób, które przychodzą do organizacji i wypatrują przywódcy, umywając rączki od własnej inicjatywy i zniechęcając się po czasie? Jakie są sposoby na to, żeby utrzymać aktywność w organizacji o płaskiej strukturze? Jak pokonywać psychologiczne bariery osób przyzwyczajonych do hierarchii? Dawajcie wszelkiego rodzaju tipy, poradniki i przemyślenia własne.
A nie jest tak, że kiedy ruch anarchistyczny skupiał się na tworzeniu skutecznych struktur CNT/FAI w Hiszpanii miały ponad 1 mln członków czy ruch kontrolował połowę obecnego terenu Ukrainiy? Z mojego doświadczenia kolektywy działające w stałej płynności nie osiągają zbyt dużo, cechują się ukrytymi hierarchiami i nie są w stanie odpowiadać na żadne poważniejsze potrzeby niż reaktywne działania.
Przecież CNT/FAI i Machnowcy byli hierarchiami, tylko jawnymi. Ja serio rozumiem że może chcecie sobie budować nowy lepszy utopijny świat z liderami i politykami, tylko po co nazywać go anarchizmem i uważać że ma coś wspólnego z wolnością? Ja nie chcę przeżywać dwóch fajnych lat tylko po to żeby widzieć jak organizacja związkowa buduje obozy pracy, zatraca się w rewolucyjnym terrorze albo poddaje się władzy pojedynczego satrapy i powoli acz skutecznie niszczy wszystkie zdobycze wypracowane przez zaangażowane osoby. To już wolę Kurdów, bo oni przynajmniej nie udają że tworzą nowy bezpaństwowy porządek, robią tyle na ile ich stać w danych warunkach, prowadzą jawny kult jednostki i tego nie ukrywają.
Po drugie, przy dzisiejszych technikach państwa policyjnego i wobec faktu że nie szykuje nam się żadna wojna domowa, powoływanie się na te masowe ale przecież kruche ruchy jest bez sensu. Nigdy nie zbudujemy już czegoś takiego, bo nie zaistnieją warunki w których może się to pojawić, chyba że gdzieś w Trzecim Świecie. Ludzie nie będą też chcieli masowo umierać za ideę wolności, jeśli grozi im zetknięcie się z o wiele lepiej przygotowanymi siłami porządkowymi.
Ciągłe wzdychanie do przeszłości i jednoczesny brak sił i środków na zbudowanie czegoś tak masowego powoduje tylko pogłębiający się imposybilizm, i w konsekwencji zapaść ruchu, co możemy obserwować choćby w Polsce, w której przecież ponad 90% ruchu jest deklaratywnie anarchokomunistyczne, pro-masowe i i pro- “nowe-w-skorupie-starego” bullshit.