Odrobina prywaty:

Patrzyłem na śmierć bliskiej osoby. Śmierć pełną cierpienia. Śmierć trwającą miesiącami, patrząc jak osoba coraz bardziej znika z mojego życia. Ostatni tydzień był codziennym obserwowaniem agonii, już nawet nie osoby tylko ciała naćpanego do nieprzytomności żeby maksymalnie ograniczyć cierpienie. W pewnej chwili, chyba już ostatkiem sił i świadomości, osoba uniosła się płaczem, że ma już dość. Pół-świadomie z niedotlenienia ale to cierpienie wryło mi się w mózg. I ani ja ani ta osoba nie mogliśmy zdecydować czy chce umrzeć, chociaż mocno to zasugerowałem lekarzowi… który też nic nie mógł. To niesamowite, że przez władze jesteśmy skazani na życie jakby to było więzienie.

Nie wiem co zrobię, po prostu nie wiem bo gdybym wtedy coś zrobił to pewnie bym jeszcze siedział w więzieniu. Wiem co bym chciał - nigdy nie musieć patrzeć na cierpienie bliskiej mi osoby, a najlepiej też żadnej innej, bez możliwości ulżenia jej. Może kiedyś dojdzie do sytuacji, w której będę trzymał za rękę osobę dokonującą aktu samobójstwa, myślę że sam bym z taką osobą poleciał do szwajcarii w celu dokonania tego w sposób godny i towarzyszył jej. Na pewno bym chciał żeby towarzyszyły mi kochające mnie osoby gdybym to ja cierpiał i postanowił je zakończyć.

Jeśli brodaty dziad na chmurce istnieje i jest dobry to nie wierzę, że tego by chciał. Jeśli istnieje i tego chce to niech spierdala bo ten jego raj to pewnie niezły bullshit, a jesli nie istnieje to na chuj to cierpienie. Cierpienie nie uświęca, cierpienie jest tylko cierpieniem i traumatycznym przeżyciem dla bezsilnych obserwatorów.

Według mnie jest to mega trudny temat. Ryzyko tego że ktoś kogoś zmusi do samobójstwa jest dla mnie osobiście zbyt duże aby prawnie do niego dopuszczać.

zazdro umowy, mój partner nie potraktował mojej prośby poważnie