Korzystając z nomenklatury bliskiej Krzysztofowi Stanowskiemu: jeszcze nie czas na lizanie się po… sami-wiecie-czym. Burza po jego kontrowersyjnym wideofelietonie zelżała, ale pozostał poważny problem w przestrzeni medialnej. Na naszych oczach w obszarze niepokornej publicystyki futbolowej wyrósł charyzmatyk obdarzony fenomenalnym piórem, który do pozyskanego audytorium kibiców sportowych - pod płaszczykiem centryzmu i zdrowego rozsądku - kieruje populistyczną, incelską propagandę. W ten sposób piętnaście lat później rezonuje u nas ten sam rechot, który rozległ się po słowach Jak można prostytutkę zgwałcić? Andrzeja Leppera.