Takie są też moje uczucia. Sam generalnie daje radę (tylko te okulary :-) ), ale moja żona jest na wózku i potrzebuje stałych ćwiczeń i leków. Z jednej strony podoba mi się to, co Bendell pisze o adaptacji emocjonalnej, odwołując się do procesu żałoby (w tym przypadku “żałoby po przyszłości”). Z drugiej, Greer tak trochę pociesza, że mamy nieco czasu, bo to nie będzie tak hop, siup i monke, tylko jednak etapowy upadek.

Kiedy pisałem ten tekst, nie miałem jeszcze kontaktu z Solarpunkiem i permakulturą społeczną, które próbują dać pozytywną odpowiedź na to wyzwanie. Bardzo ważnym elementem wydaje się tu być (po pierwsze) budowanie nowych i rozszerzonych mechanizmów społecznościowych i (po drugie) przechodzenie do technologii przyjaznych. To oczywiście nie anuluje wniosków co do przyszłości, ale pokazuje drogę minimalizująca cierpienie i śmierć – nie tylko nasze.

Mam nadzieję szybko przejść do praktyki w tej dziedzinie. :-)