Dobry tekst, dobrze mi się go czytało. Nie pocieszył mnie jednak (choć nie wiem czy taka miała być intencja). Pytanie brzmi: jak wiele strat jesteśmy w stanie zaakceptować? Do jakiego stopnia jesteśmy w stanie się dostosować? Czy mimo wszystko znów nie powróci zasada o przetrwaniu najsilniejszych (lub tych co wcześniej posiadali więcej zasobów, urodzili się zdrowi, w dobrym położeniu geograficznym). Od razu zastanawiam się co z osobami z niepełnosprawnościami i dysfunkcjami - przecież tutaj utrata technologii to często utrata szansy na godne życie z mniejszą ilością cierpienia. Zaawansowane leki i terapie, czytniki tekstu, syntezatory mowy, aparaty słuchowe, specjalistyczne wózki, samochody z przystosowaniem, sprzęt do dializ i miliony innych rzeczy. Sama prawdopodobnie jako autystyk nie dałabym sobie rady bez telefonu (pozwala szybko sprawdzać rzeczy, łatwiejsza i klarowniejsza komunikacja), słuchawek (pomagają radzić sobie z przebodźcowaniem, rytm muzyki dobrze mi robi na układ nerwowy), komputera, samochodu i wielu innych. A przecież nadal jestem dość uprzywilejowana bo mogę sama się poruszać, wzrok i słuch mi działają. Strata bądź ograniczenie dostępu do technologii nas zaboli. Ciężko mi to przepracować i przeżyć w środku; jest to jednak utrata fundamentalnego bezpieczeństwa.