Dlaczego wszystkie tajne służby nienawidzą Edwarda Snowdena. I za co my możemy mu być wdzięczni
oko.press
Dekadę po rewelacjach Snowdena wciąż musimy bronić swojego prawa do prywatnej komunikacji, a wykorzystanie przez służby narzędzi inwigilacji (jak Pegasus) nadal odbywa się bez wystarczającej kontroli i przejrzystości. Ale sporo już o tym wiemy

Chat Control i podobne próby odarcia nas z prawa do prywatnej komunikacji są opakowywane w narrację o „ukrywaniu się w ciemnościach” (ang. „going dark”) w odniesieniu do faktu, że coraz więcej naszej cyfrowej korespondencji odbywa się szyfrowanymi kanałami, do których służby nie mają już tak łatwego dostępu.

Jak gdyby zupełnie naturalna potrzeba prywatności — z której nikt nikomu nie musi się tłumaczyć! — była z gruntu podejrzana. Jak gdyby naturalnym stanem rzeczy było to, że władza ma niczym nieograniczony, pełny i natychmiastowy dostęp do komunikacji dowolnych osób!

A przecież przez tysiące lat naturalnym stanem rzeczy była komunikacja bezpośrednia, rozmowa twarzą w twarz, której (bez współpracy świadka) nie dało się nadzorować wcale. To komunikacja zapośredniczona za pomocą narzędzi umożliwiających służbom podsłuch czy zdalny nadzór jest właśnie czymś dziwnym, zupełną nowością w historii ludzkości. Szyfrując naszą komunikację przywracamy więc sobie możliwość zupełnie naturalnej, ludzkiej, prywatnej komunikacji.

Tak, paskudna autopromocja własnego tekstu. 😉

  • MiKlo:~/citizen4.eu$💙💛
    7•1 year ago

    @rysiek Tak - to już 10lat. Dla młodszych prawie prehistoria. Ale bardzo dobrze udokumentowana. Warto szczególnie obejrzeć/przeczytać dokumenty autorstwa/z udziałem bezpośrednich uczestników wydarzeń: film “Citizenfour” Laury Poitras (nagrodzony m.in. Oscarem za najlepszy dokument) i wspomnianą w tekście autobiografię Snowdena, której polskie tłumaczenie ma tytuł “Pamięć nieulotna”. Z tej książki taki (niestety…) polski akcent zacytuję:

    “Podróżowaliśmy do Quito w Ekwadorze przez Moskwę, Hawanę i Caracas z tej prostej przyczyny, że była to jedyna bezpieczna trasa. Nie istniały bezpośrednie loty z Hongkongu do Quito, a wszystkie inne połączenia pośrednie prowadziły przez przestrzeń powietrzną należącą do USA. Martwiła mnie długa przerwa w podróży w Moskwie, gdzie mieliśmy czekać niemal dwadzieścia godzin na lot do Hawany, ale znacznie bardziej bałem się następnego etapu. Lot z Rosji na Kubę przecinał przestrzeń powietrzną NATO. Nie byłem szczególnie zachwycony perspektywą przelotu nad Polską, która w trakcie całego mojego życia robiła wszystko, żeby zadowolić amerykański rząd. Gościła nawet tajne więzienia CIA, gdzie moi byli koledzy z wywiadu stosowali wobec więźniów „wzmocnione techniki przesłuchań”, co jest eufemizmem z czasów ery Busha oznaczającym tortury.”