Nie musisz tego nazywać, chyba że masz obsesję na punkcie nazw. Możesz to nazwać jakkolwiek. Np Dupa Stasia. To nie ma znaczenia.

Od organizacji różni takie zrzeszenie to, że nie próbuje być strukturą. Struktura zakłada stały podział pracy wśród wciąż tych samych, specjalizujących się jednostek. Oczywiście dopuszcza rotację i zmiany, ale tylko o tyle, o ile nie zagraża to strukturze. W końcu struktury zaczynają istnieć same dla siebie, pielęgnując własne tradycje, obracając się wokół własnych zwyczajów i wyuczonych praktyk, które stają się z czasem celem samym w sobie (“nie możemy tak robić bo nigdy tak nie robiliśmy”, “to nie pasuje do profilu naszego kolektywu”).

Efektem ubocznym tego jest zjawisko coraz większej bierności jednostek tzw niecharyzmatycznych, które widząc krzepnącą strukturę i coraz wyższą pozycję nieformalnych liderów, przestają przedstawiać swoje pomysły na działania, a każda zbyt długo ciągnąca się dyskusja (np. o celach kolektywu czy o wartościach) staje się dla nich męczącym obowiązkiem i źródłem frustracji. Frustracji, bo będąc spychanymi w bierność, wolą po prostu zawierzyć liderowi niż poświęcać czas na długie debaty, które nie służą przecież niczemu poza rytuałem, bo wszyscy wiedzą kto w organizacji i tak wymusi swoje zdanie.

Osoby o większej przebojowości, ale nie będące liderami grupy, mają wtedy inny problem: widząc panoszący się marazm i bierność, narastający brak chęci do działań i zmęczenie wywołane długimi impasami decyzyjnymi, zaczynają odczuwać wewnętrzną presję, by wykorzystać swoją siłę i chęci i przejąć na siebie jak najwięcej zadań, w nadziei że to “rozkręci” dynamikę grupy i przysłuży się wszystkim – w rzeczywistości powoduje to jednak, że osoby bierne i tak nie robią nic, natomiast grupę zaczynają żreć konflikty o podział pracy i aktywność.

Biorąc pod uwagę, że wszystkie działania są dobrowolne i wolontaryjne, że robimy zwykle rzeczy obok reszty życia towarzyskiego, zawodowego itp., najczęściej kończy się to albo rozpadem grupy, albo praktyczną wymianą jej członków, jednak z zachowaniem osób liderskich i “charakteru” grupy, naciskiem na działanie w takiej samej formie jak dotychczas (“bo przecież formuła była dobra tylko ludzie źli”), czyli wszystkie ukryte mechanizmy pozostają dokładnie tam gdzie były. Powstaje nowa-stara organizacja, ludzie wypaleni odchodzą, a ludzie którym kiedyś nie było wszystko jedno, działają o tyle, o ile odnajdują się pod nowym “przywództwem”, albo z nowymi osobami.

Nikomu nie przychodzi do głowy, że zrzeszając się w celu załatwienia sprawy X, nie muszą zadzierzgać od razu wiekowych postanowień, snuć planów o “rozwoju inicjatywy” czy “rozwoju kolektywu”, zwłaszcza jeśli mają pomysł właściwie na jedną akcję. Nie muszą też myśleć o tym, jak ich mała organizacja zepnie się w przyszłości z innymi celem krzewienia jakiegoś większego, rewolucyjnego projektu. A jednak tak się zwykle dzieje. Organizacje dlatego są organizacjami, bo powstają obliczone na stałość, długofalowość działań, na stałość struktury. W Imperium działają dobrze o tyle, o ile członków można zdyscyplinować i zmusić do działania, natomiast próba kopiowania takiego modelu, tylko że pozbawionego elementów dyscyplinujących, nie może zagwarantować trwałości właściwie czegokolwiek. Życie każdej organizacji wolnościowej to jedna wielka sinusoida, bo działamy tam tak, jak jest to najbliższe naszemu “naturalnemu” skryptowi. Tyle że my, nie chcąc tego akceptować, próbujemy nadać naszemu wolnemu zrzeszeniu ramy, jakie posiadają organizacje, więc w efekcie mamy wypalenie, wewnętrzną presję, frustrację i bierność.

Zrzeszenie które ma załatwić sprawę istnieje tylko po to, by załatwić sprawę. Ma możliwy do określenia horyzont czasowy jej załatwienia (choćby w przybliżeniu, bo wiadomo że np. walki ekologiczne są długie, coraz dłuższe), składa się z osób które w podobnym stopniu zajarały się daną sprawą, niekoniecznie dzieląc między sobą wszystkie inne idee, ergo niekoniecznie próbując tworzyć na kanwie tej sprawy jakiś większy i szerszy model działania. Miarą skuteczności takiego zrzeszenia jest jakość załatwienia danej sprawy, albo przynajmniej wysiłek włożony w jej załatwienie.

Szukając osób do zrzeszenia, szukamy osób które zgadzają się z nami co do tego, że chcą zrobić rzecz (np wymusić zatrzymanie podwyżek cen biletów), że chcą doprowadzić ją do punktu X (czyli np. chcemy wymusić obniżkę, a nie tylko brak podwyżki), i zgadzają się na pewne strategie (akcja bezpośrednia, pikieta, cokolwiek). Nie osób, które stworzą z nami zrąb nowej organizacji. Jeśli poniesie nas, że “jedno się udało więc warto zrobić więcej”, możemy spróbować, ale warto pamiętać, że te uczucia często są ulotne, i że któraś akcja z rzędu może po prostu w tym gronie nie wypalić. I że nie jest to nic złego, bo po prostu zrobiliśmy już swoje i nie musimy fiksować się na trwałości struktury która po drodze powstała, nie musimy utrzymywać jej dla jej samej. Rozejdźmy się, pozostańmy w kontakcie, i jeśli ktoś z nas będzie mieć pomysł na inną akcję, niech znów poszuka osób, z którymi może ją przeprowadzić. Możemy to być my, ale nie musimy. Nie jesteśmy nic nikomu winni.

Wiem, nie odnoszę się do wydarzeń cyklicznych. Bo mi się nie chce. Nie uważam że są one jakimiś kluczowymi elementami działania ruchów wolnościowych i nie widzę sensu na fiksowaniu się na cykliczności czegokolwiek, poza pomocą społeczną. To zwykle koncerty albo imprezy typu Kongresono. Fajnie jak są, nie rozumiem jednak czemu i do nich nie można zastosować tej samej zasady o której mówię. Jeśli obawa, że nie będziemy mieć fajnego iwentu co rok, jest wystarczającym argumentem za zamordyzmem to ja nie wiem czy chcę mieć iwenty co rok. Zdaje mi się że użyłeś tego głównie jako wytrychu w dyskusji.