Też Was wkurwiają osoby-widmo, mizerna frekwencja na zebraniach, obojętność na sprawy kolektywu i inne tego typu zjawiska? Macie dość osób, które przychodzą do organizacji i wypatrują przywódcy, umywając rączki od własnej inicjatywy i zniechęcając się po czasie? Jakie są sposoby na to, żeby utrzymać aktywność w organizacji o płaskiej strukturze? Jak pokonywać psychologiczne bariery osób przyzwyczajonych do hierarchii? Dawajcie wszelkiego rodzaju tipy, poradniki i przemyślenia własne.
Nie powinniśmy tworzyć nowego państwa. Nie wszystko musi być cykliczne i odbywać się cyklicznie, może poza działaniami pomocowymi dla potrzebujących. W tych oatatnich trzeba po prostu dbać o rotację, albo społeczność powinna wynagradzać odpowiednio osoby które się tym zajmują, tak żeby wypalenie mniej dawało się we znaki. Bo one będą dźwigać większy ciężar i nie da się tego zmienić.
Cyklicznych wydarzeń nikt tak naprawdę nie potrzebuje, mogą pojawiać się wtedy kiedy ludzie mają akurat energię na ich zrobienie. Edukacja też nie musi odbywać się w modelu pruskim, może być rozproszona. Przestańmy idealizować merytokrację i wąskie specjalizacje, a przede wszystkim przykładać ramy obecnej rzeczywistości do tego, jak chcemy żyć.
Rolnictwo też ma działać w linearny sposób, jak się komu uwidzi? To powodzenia w śmierci z głodu w metropolii obrażonej na pory roku ;) Świat działa w cyklach, to co proponujesz to głęboka degeneracja, a degenerację zostawmy państwu właśnie. Anarchia to okrąg (porządek, cykl), linie (pałki, granice, kraty etc.) to władza. Nie przypadkiem linearne upowszechnianie czasu wprowadziły religie monoteistyczne, uświęcające władzę i hierarchię ;)
Jezusmaria, odstaw antropologię dla szkół podstawowych i przestań ufać tak tanim racjonalizacjom wiążącym monoteizm z linearnością, bo już głupi Majowie i Sumerowie wyłamują się z twojej teorii wszystkiego. To co proponuję to nie koncept linearny, lecz wielokierunkowy. To, że DLA CIEBIE “anarchia jest porządkiem” bo pomyliłeś symbol przystanku autobusowego z symbolem anarchizmu (jak wielu innych) i dorabiasz do tego zbyt wiele, to nie moja wina.
A rolnictwo jak świat światem działało w modelu rozproszonym (nie “linearnym”) i zależało od tego, jak się komu uwidziało, zwłaszcza że nic nie stoi na przeszkodzie by w wolnym świecie uprawiać je na równi z różnego rodzaju zbieractwem i recyklingiem. Nie jesteśmy już ludźmi schyłkowego paleolitu, skazanymi na kaprysy przyrody, potrafimy wytwarzać rzeczy które wytwarzają rzeczy, potrafimy tworzyć sieci wymiany sprawniejsze niż to co miano do dyspozycji dziesiątki tysięcy lat temu. Przejście do anarchizmu nie oznacza jakiegoś wielkiego resetu dotychczasowych artefaktów cywilizacyjnych. Ani możliwości które w nich drzemią.
Inna sprawa że jeśli wiecznie będzie się myśleć o tym, jak ma wyglądać cały anarchistyczny wszechświat i tej idei podporządkowywać każde działanie doraźne, to nie będziesz mieć ani działań doraźnych, ani anarchistycznego wszechświata. Żeby zastosować w praktyce to co ja mówię o kolektywach, nie trzeba z marszu mieć rozwiązanego w głowie problemu głodu na świecie i recepty na lek na raka. Ani idealnej wizji anarchistycznego społeczeństwa w której będzie fajnie wszystkim i nikomu niczego nie braknie. Ja używam tych przykładów głównie po to, żeby rozszerzyć pole dyskursu o tym, jak może wyglądać skuteczne działanie, bo na razie większość z was fiksuje się po prostu na tym, jak stworzyć skuteczniejszą i lepszą merytokrację, tak jakbyście nie widzieli że ilekroć ruch anarchistyczny tego próbuje, mierzy się w końcu z zapaścią i wypaleniem.
A nie jest tak, że kiedy ruch anarchistyczny skupiał się na tworzeniu skutecznych struktur CNT/FAI w Hiszpanii miały ponad 1 mln członków czy ruch kontrolował połowę obecnego terenu Ukrainiy? Z mojego doświadczenia kolektywy działające w stałej płynności nie osiągają zbyt dużo, cechują się ukrytymi hierarchiami i nie są w stanie odpowiadać na żadne poważniejsze potrzeby niż reaktywne działania.
Przecież CNT/FAI i Machnowcy byli hierarchiami, tylko jawnymi. Ja serio rozumiem że może chcecie sobie budować nowy lepszy utopijny świat z liderami i politykami, tylko po co nazywać go anarchizmem i uważać że ma coś wspólnego z wolnością? Ja nie chcę przeżywać dwóch fajnych lat tylko po to żeby widzieć jak organizacja związkowa buduje obozy pracy, zatraca się w rewolucyjnym terrorze albo poddaje się władzy pojedynczego satrapy i powoli acz skutecznie niszczy wszystkie zdobycze wypracowane przez zaangażowane osoby. To już wolę Kurdów, bo oni przynajmniej nie udają że tworzą nowy bezpaństwowy porządek, robią tyle na ile ich stać w danych warunkach, prowadzą jawny kult jednostki i tego nie ukrywają.
Po drugie, przy dzisiejszych technikach państwa policyjnego i wobec faktu że nie szykuje nam się żadna wojna domowa, powoływanie się na te masowe ale przecież kruche ruchy jest bez sensu. Nigdy nie zbudujemy już czegoś takiego, bo nie zaistnieją warunki w których może się to pojawić, chyba że gdzieś w Trzecim Świecie. Ludzie nie będą też chcieli masowo umierać za ideę wolności, jeśli grozi im zetknięcie się z o wiele lepiej przygotowanymi siłami porządkowymi.
Ciągłe wzdychanie do przeszłości i jednoczesny brak sił i środków na zbudowanie czegoś tak masowego powoduje tylko pogłębiający się imposybilizm, i w konsekwencji zapaść ruchu, co możemy obserwować choćby w Polsce, w której przecież ponad 90% ruchu jest deklaratywnie anarchokomunistyczne, pro-masowe i i pro- “nowe-w-skorupie-starego” bullshit.
To Proudhon stwierdził, że anarchia jest porządkiem, w oparciu o co powstał „symbol przystanku autobusowego” – nie na odwrót. Zadałem konkretne pytanie w kontekście organizacji o ściśle cyklicznym przedmiocie działalności, a Ty mi wyskakujesz z tym, że cykliczności nie potrzeba i mamy rozwiązywać po odwaleniu swojej roboty… No dzięki za garść przemyśleń, ale nie pomogłaś.
Wyskakuję, bo uważam że myślenie jakie prezentujesz jest błędne u podstaw. I już przywykłam do misgenderowania mnie tutaj, ale jednak wciąż mnie to wkurwia.
BTW przecież osobno prudon źle, bo antysemita, mizogin i kryptofaszysta? :)
Okej. W takim razie co roku będziemy sobie zakładać nową organizację z celem zagospodarowania kolejnego cyklu działalności :) W sumie nawet fajny wydźwięk symboliczny. PS Przepraszam za zmisgenderowanie.
Nie, nie będziemy “zakładać organizacji”. To “organizacje” są problemem i źródłem ukrytych hierarchii, ponawiania całego spierdolonego dziedzictwa Imperium.
Jeśli chcesz być alternatywą dla Imperium, nie buduj jego miniaturowej wersji.
Dobrze, to jak nazwiesz zrzeszenie wokół konkretnej sprawy (w tym przypadku rocznego cyklu wydarzeń) i co jakościowo będzie je różnić od organizacji?
Nie musisz tego nazywać, chyba że masz obsesję na punkcie nazw. Możesz to nazwać jakkolwiek. Np Dupa Stasia. To nie ma znaczenia.
Od organizacji różni takie zrzeszenie to, że nie próbuje być strukturą. Struktura zakłada stały podział pracy wśród wciąż tych samych, specjalizujących się jednostek. Oczywiście dopuszcza rotację i zmiany, ale tylko o tyle, o ile nie zagraża to strukturze. W końcu struktury zaczynają istnieć same dla siebie, pielęgnując własne tradycje, obracając się wokół własnych zwyczajów i wyuczonych praktyk, które stają się z czasem celem samym w sobie (“nie możemy tak robić bo nigdy tak nie robiliśmy”, “to nie pasuje do profilu naszego kolektywu”).
Efektem ubocznym tego jest zjawisko coraz większej bierności jednostek tzw niecharyzmatycznych, które widząc krzepnącą strukturę i coraz wyższą pozycję nieformalnych liderów, przestają przedstawiać swoje pomysły na działania, a każda zbyt długo ciągnąca się dyskusja (np. o celach kolektywu czy o wartościach) staje się dla nich męczącym obowiązkiem i źródłem frustracji. Frustracji, bo będąc spychanymi w bierność, wolą po prostu zawierzyć liderowi niż poświęcać czas na długie debaty, które nie służą przecież niczemu poza rytuałem, bo wszyscy wiedzą kto w organizacji i tak wymusi swoje zdanie.
Osoby o większej przebojowości, ale nie będące liderami grupy, mają wtedy inny problem: widząc panoszący się marazm i bierność, narastający brak chęci do działań i zmęczenie wywołane długimi impasami decyzyjnymi, zaczynają odczuwać wewnętrzną presję, by wykorzystać swoją siłę i chęci i przejąć na siebie jak najwięcej zadań, w nadziei że to “rozkręci” dynamikę grupy i przysłuży się wszystkim – w rzeczywistości powoduje to jednak, że osoby bierne i tak nie robią nic, natomiast grupę zaczynają żreć konflikty o podział pracy i aktywność.
Biorąc pod uwagę, że wszystkie działania są dobrowolne i wolontaryjne, że robimy zwykle rzeczy obok reszty życia towarzyskiego, zawodowego itp., najczęściej kończy się to albo rozpadem grupy, albo praktyczną wymianą jej członków, jednak z zachowaniem osób liderskich i “charakteru” grupy, naciskiem na działanie w takiej samej formie jak dotychczas (“bo przecież formuła była dobra tylko ludzie źli”), czyli wszystkie ukryte mechanizmy pozostają dokładnie tam gdzie były. Powstaje nowa-stara organizacja, ludzie wypaleni odchodzą, a ludzie którym kiedyś nie było wszystko jedno, działają o tyle, o ile odnajdują się pod nowym “przywództwem”, albo z nowymi osobami.
Nikomu nie przychodzi do głowy, że zrzeszając się w celu załatwienia sprawy X, nie muszą zadzierzgać od razu wiekowych postanowień, snuć planów o “rozwoju inicjatywy” czy “rozwoju kolektywu”, zwłaszcza jeśli mają pomysł właściwie na jedną akcję. Nie muszą też myśleć o tym, jak ich mała organizacja zepnie się w przyszłości z innymi celem krzewienia jakiegoś większego, rewolucyjnego projektu. A jednak tak się zwykle dzieje. Organizacje dlatego są organizacjami, bo powstają obliczone na stałość, długofalowość działań, na stałość struktury. W Imperium działają dobrze o tyle, o ile członków można zdyscyplinować i zmusić do działania, natomiast próba kopiowania takiego modelu, tylko że pozbawionego elementów dyscyplinujących, nie może zagwarantować trwałości właściwie czegokolwiek. Życie każdej organizacji wolnościowej to jedna wielka sinusoida, bo działamy tam tak, jak jest to najbliższe naszemu “naturalnemu” skryptowi. Tyle że my, nie chcąc tego akceptować, próbujemy nadać naszemu wolnemu zrzeszeniu ramy, jakie posiadają organizacje, więc w efekcie mamy wypalenie, wewnętrzną presję, frustrację i bierność.
Zrzeszenie które ma załatwić sprawę istnieje tylko po to, by załatwić sprawę. Ma możliwy do określenia horyzont czasowy jej załatwienia (choćby w przybliżeniu, bo wiadomo że np. walki ekologiczne są długie, coraz dłuższe), składa się z osób które w podobnym stopniu zajarały się daną sprawą, niekoniecznie dzieląc między sobą wszystkie inne idee, ergo niekoniecznie próbując tworzyć na kanwie tej sprawy jakiś większy i szerszy model działania. Miarą skuteczności takiego zrzeszenia jest jakość załatwienia danej sprawy, albo przynajmniej wysiłek włożony w jej załatwienie.
Szukając osób do zrzeszenia, szukamy osób które zgadzają się z nami co do tego, że chcą zrobić rzecz (np wymusić zatrzymanie podwyżek cen biletów), że chcą doprowadzić ją do punktu X (czyli np. chcemy wymusić obniżkę, a nie tylko brak podwyżki), i zgadzają się na pewne strategie (akcja bezpośrednia, pikieta, cokolwiek). Nie osób, które stworzą z nami zrąb nowej organizacji. Jeśli poniesie nas, że “jedno się udało więc warto zrobić więcej”, możemy spróbować, ale warto pamiętać, że te uczucia często są ulotne, i że któraś akcja z rzędu może po prostu w tym gronie nie wypalić. I że nie jest to nic złego, bo po prostu zrobiliśmy już swoje i nie musimy fiksować się na trwałości struktury która po drodze powstała, nie musimy utrzymywać jej dla jej samej. Rozejdźmy się, pozostańmy w kontakcie, i jeśli ktoś z nas będzie mieć pomysł na inną akcję, niech znów poszuka osób, z którymi może ją przeprowadzić. Możemy to być my, ale nie musimy. Nie jesteśmy nic nikomu winni.
Wiem, nie odnoszę się do wydarzeń cyklicznych. Bo mi się nie chce. Nie uważam że są one jakimiś kluczowymi elementami działania ruchów wolnościowych i nie widzę sensu na fiksowaniu się na cykliczności czegokolwiek, poza pomocą społeczną. To zwykle koncerty albo imprezy typu Kongresono. Fajnie jak są, nie rozumiem jednak czemu i do nich nie można zastosować tej samej zasady o której mówię. Jeśli obawa, że nie będziemy mieć fajnego iwentu co rok, jest wystarczającym argumentem za zamordyzmem to ja nie wiem czy chcę mieć iwenty co rok. Zdaje mi się że użyłeś tego głównie jako wytrychu w dyskusji.