tak, tak, tak. ja lepiej nie napiszę, więc wkleję jeszcze komentarz mojej koleżanki do dość krytycznej wobec farbowania siedziby pisu wypowiedzi Mai Staśko:

Tak jak można Lempart dużo zarzucić, tak to, co się tu wydarzyło, to przysrywanie się, które wpisuje się w długą tradycję dyscyplinowania aktywistek. Skuteczne protesty mają to do siebie, że naruszają porządek - pytanie powinno brzmieć nie tylko: kto własnymi rękami go utrzymuje, ale też: w czyim interesie? (Oraz: jakie relacje zachodzą między tymi, w których interesie utrzymuje się porządek, a tymi, którzy to robią!) W czyim interesie jest, żeby było czysto przed biurem pisu? Praca osób sprzątających czy praca reprodukcyjna w ogóle polega nie tylko na reprodukowaniu życia codziennego, ale też na podtrzymywaniu systemu i obowiązujących relacji władzy. Rolą feministek nie jest radosne uczestniczenie w tym zjawisku, ale wręcz przeciwnie, podkopywanie dołków pod systemem. Mamy prawo do protestu i mamy prawo nie usuwać śladów protestu! Ludzie pracy są zatrudniani do wielu prac podtrzymujących stabilność systemu i kierując się tą logiką jakikolwiek protest okazałby się niemożliwy, bo przysporzyłby im (nam) pracy! Kondycja i położenie tych osób powinna być stale brana pod uwagę w ruchach lewicowych i feministycznych, ale uleganie szantażowi zatrudniających je elit, które biorą pracownice i pracowników jako swoich zakładników to droga ku samounicestwieniu. (Żeby nie było, nie twierdzę, że osoby pracujące nie mają w tym żadnej sprawczości - bohaterka postu wykazała się jednak smutną gorliwością zdradzając, że uznała interes swojego pracodawcy za zgodny z własnym.)