Ciekawa koncepcja - tyle, że w broszurze nie ma nic o tym, by bojkotować państwo jako takie, wygląda raczej jak coś w stylu szkół społecznych czy kooperatyw rodzicielskich (czyli tworzymy sobie alternatywy pozasystemowe, jednocześnie jedną nogą czy jednym palcem pozostając w systemie), które negujesz. Pomiając już kwestię, że jeśli ktoś “nie ma zasobów” by pójść w obecnie popularnie półśrodki edukacyjne, to tym bardziej nie ma ich, żeby rzucić wszystko i zamieszkać w takiej oferowanej przez ciebie komunie (to już prościej przeprowadzić się gdzieś, gdzie jest sensowna szkoła czy kombinować z ED). Do sedna: każda utopia jest jednocześnie antyutopią, więc weźmy tę Twoją rewolucyjną koncepcję na warsztat pod kątem dzieci właśnie.

Tworzy się więc ekologiczna społeczność stawiająca na zrównoważony rozwój. Społeczność jest odizolowana od świata, ew. jacyś jej przedstawiciele mają kontakt ze światem zewnętrznym, ale nie wszyscy - inaczej byłoby za duże ryzyko, że ktoś z zewnątrz się zainteresuje i zgłosi odpowiednim organom, że dzieci nie chodzą do szkoły. Wszyscy żyją więc sobie szczęśliwie w tym “raju”. Tylko, że:

1. to już sekciarstwem zalatuje. Człowiek do zdrowego rozwoju potrzebuje czegoś więcej, niż przebywania we własnej bańce. W takiej zamkniętej społeczności ktoś o odmiennych poglądach zostanie po prostu stłamszony (sama ilość oponentów, choćby byli mili, na osobę wrażliwą zadziała odstraszająco). W bardziej zróżnicowanym środowisku miałby szansę skonfrontować swoje podejście z innymi, znaleźć podobnych sobie, finalnie dojść do własnych wniosków
2. w małych społecznościach jest większe poczucie bezpieczeństwa, jeśli chodzi o zagrożenie zewnętrzne, ale jest też więcej nadużyć wewnątrz. Prozaicznie ofiarom przemocy domowej trudniej jest znaleźć pomoc.
3. każdą taką społecznością prędzej czy później państwo i tak się zainteresuje. I jeśli uwzględnisz ataki służb na siedziby różnych sekt, to dla członków tych sekt nie kończyło się to dobrze Ale ok, lecimy dalej. W społeczności rodzi się dziecko. Jeśli ciąża przebiegała prawidłowo, a babka była wkręcona w tematykę porodów domowych, wszystko powinno być raczej ok. A co, jeśli kobieta z jakichś powodów boi się rodzić w domu? Co, jeśli stan jej zdrowia wymaga hospitalizacji? Trzymanie jej na siłę w społeczności? Wykluczacie w formie “Jak pojedziesz do państwowego szpitala, to już nie wracaj”? Kolejny etap. Dziecko rośnie, powiedzmy, że część chorób do was nie dotrze bo to odizolowana społeczność, ale prawem statystyki jakieś choróbska i tak się trafią. Jeśli dziecku w loterii genetycznej trafił się silny organizm powiedzmy, że rodzice opanują te choroby domowymi metodami czy lekami dostępnymi bez recepty. Ale prawem statystyki jakieś dziecko prędzej czy później będzie wymagać interwencji medycznej (vide statystyki sprzed ery antybiotyków). I co wtedy? Nawet, jeśli trafi wam się w społeczności lekarz, to na “nieistniejące” dziecko (nie posiadające PESELu) antybiotyku nie przepisze. Dalej dziecko wchodzi w wiek szkolny, obstawiam, że ogarniacie na zasadzie kooperatywy rodzicielskiej tyle, że totalnie poza systemem i bez egzaminów. Powiedzmy, że macie dziecko w normie rozwojowej, bez specjalnych problemów zdrowotnych itp. Niektóre dzieci się w takim systemie odnajdą, inne nie, ale na poziomie podstawówki w taki czy inny sposób dacie radę. Ale co z dziećmi spoza normy rozwojowej, które potrzebują specjalistycznej pomocy? W małej społeczności trafi wam się może 1 specjalista, może 5, ale raczej nie wszyscy potrzebni. Z dostępem do specjalistów jest problem nawet w systemie, ale problem “trudno znaleźć specjalistę” sprowadzasz do “trzeba znaleźć specjalistę, który zgodzi się pracować z formalnie nieistniejącym dzieckiem i nigdzie tego faktu nie zgłosi”. I na szczęście osób pracujących z dziećmi, które zignorowałyby tego typu zaniedbania, jest coraz mniej. Dalej. Powiedzmy, że dziecko szczęśliwie dożyło do etapu szkoły średniej, interesuje się czymś, co w waszej społeczności nie jest popularne, a chciałoby się kształcić w tym kierunku. Problem analogiczny jak przy “edukacja domowa a technikum zawodowe”. Powiedzmy, że w sąsiednim miasteczku jest szkoła o potrzebnym profilu, dziecko chce do niej iść - ale mu zabraniacie. Bo dziecko formalnie nie istnieje, jak pójdzie do państwowej szkoły, sprawa się rypnie, wpadnie MOPS z policją, odbierze wam wszystkie dzieciaki, więc nastolatek musi się podporządkować “dla dobra społeczności”. Ale jeśli to nie będzie kwestia wyboru szkoły, a ratowania życia? Bo nastolatek poważnie zachoruje albo ulegnie wypadkowi? Poświęcicie jego życie, żeby wasze istnienie nie wyszło na jaw? Czy zawieziecie go do szpitala - ale wtedy odbierają wam wszystkie dzieci? Lecimy dalej. Powiedzmy, że dane dziecko szczęśliwie dorasta, staje się młodym dorosłym, chciałoby zobaczyć coś więcej, niż własną wieś. A czasami chciałoby po prostu żyć w inny sposób. I co wtedy? Nie ma PESELu. Nie może iść do lekarza, podpisać umowy o pracę czy chociażby zarejestrować się w głupim pośredniaku. Nie ma formalnej edukacji, więc studiów też nie rozpocznie. Nie wynajmie pokoju, nawet głupiego łózka w hostelu nie zarezerwuje. Za granicę nie wyjedzie, bo nie posiada dokumentów. Jeśli zacznie wszystko od początku wyrabiać, załatwiać - pojawią się pytania ze strony władz. Delikwent zostanie postawiony przed dylematem: czy wrócić do miejsca, w którym czuję się źle, czy żyć swoim życiem, ale wtedy moi bliscy trafią do więzienia, ich dzieci do systemu pieczy zastęczej" itp.? A teraz jak wszystko powyższe ma się do wspomnianego w broszurze “Dbamy o sprawiedliwe zaspokojenie potrzeb wszystkich istot czujących w naszej społeczności, nie wyłączając ludzi.czujących w naszej społeczności, nie wyłączając ludzi.”? Bo mi to bardziej wygląda na traktowanie dzieci tak, jak są traktowane w sektach, a nie jak dbanie o zaspokojenie ich podstawowych potrzeb.

Skoro jestem tu poruszony, to w skrócie. Nie mam depresji, ani nawet jakoś doła. Dodam więcej, nawet mi się ostatnio w życiu lepiej układa.

Ale mój stosunek do dzieci jest jaki jest. Świat zmierza w złą stronę, i musimy sobie zadać pytanie czy chcemy dzieciom taką ziemię zostawić, a jeśli nie widać szansy na poważną zmianę, to czy chcemy dzieci skazać na cierpienie które i tak nadchodzi.

Perspektywy są jakie są, polityka neoliberalna wypala piętno na kolejnych pokoleniach. Szanse na posiadanie własnego mieszkania czy domu są coraz mniejsze, edukacja jest torpedowana przez kolejne chujowe rządy, to samo służba zdrowia, już moje pokolenie (osób po 30stce) nie wierzy że zobaczy emerytury. Do tego dochodzi widmo katastrofy klimatycznej którą i tak już dziś mamy za oknem, a którą może jakimś cudem uda się rozwiązać nie powodując zapaści społeczeństw.

Więc tak, uważam że posiadanie dziś dzieci to przejaw egoizmu, spełniania własnych potrzeb. Możemy snuć optymistyczne wizje że akurat zdobędziemy ładne działki, w fajnym regionie kraju, wybudujemy dom gdzie i dzieci będą mogły spokojnie żyć, i tak dalej i tak dalej, ale spójrzmy realistycznie. Przy obecnych zarobkach ktoś kto przeciętnie zarabia będzie miał nawet problemy z kupnem dwupokojowego mieszkania by jakoś tam żyć w rodzinie. A jak ktoś chce powiedzieć “hurr durr trzeba więcej zarabiać” to mogę zdradzić że sam zarabiać jak na polskę bardzo dobrze, ale i tak wciąż perspektywa kupna mieszkania w sam raz dla rodziny 2+2, czy budowy domu, to wydatek na poziomie 500k+, a do tego trzeba doliczyć i kredyt.