A zatem: nawet w warunkach selekcji mogą spontanicznie powstawać społeczności nastawiona na pracę dla wspólnego dobra. Choć modele matematyczne oczywiście w znacznym stopniu upraszczają rzeczywistość, należy pamiętać, że zarówno ideologie jak i niefrasobliwie używany zdrowy rozsądek mogą prowadzić do jeszcze większych uproszczeń i zafałszowań. W ciągu ostatnich dwudziestu lat publicyści i politycy przekonywali nas, że rywalizacja jest najskuteczniejszą formą organizacji społecznej. Począwszy od rynku, poprzez kulturę i edukację, a kończąc na nauce, zasady działania ustanawiane są tak, by wzmagać poziom konkurencji. Warto zastanowić się, ile jest w tym podejściu racjonalnego namysłu, a ile przyjętego a priori, ideologicznego – a co gorsza błędnego – światopoglądu.

Znacznie ciekawiej wyłożono to wszystko tutaj: https://sin.github.io/trust/

Wart przeczytania, aczkolwiek mam z nim mały historiograficzny problem (oczywiście pewne uproszczenia są niezbędne, ale tu chyba troszkę przesadzili), bo sugeruje (a wręcz stwierdza), iż w drugiej połowie XIX wieku nie istniała alternatywa wobec wulgarnej interpretacji darwinizmu skupionej na rywalizacji i walce wewnątrzgatunkowej i pomoc wzajemną czy współpracę uznawano a priori za sprzeczną z darwinowską teorią ewolucji. Nie jest to jednak prawda, bo po pierwsze, sam Darwin nadawał pewne znaczenie współpracy oraz szeroko rozumianym instynktom społecznym (a samo pojęcie walki o byt definiował bardzo szeroko), po drugie autorzy pomijają istnienie (może nawet nie wiedzą o jej istnieniu, co w przypadku Polski nie jest zadziwiające) tradycji wschodniego darwinizmu, którego przedstawicielem był nie kto inny jak Kropotkin, a która to właśnie priorytetyzowała pomoc wzajemną i współpracę, a która przecież nie pozostawała bez wpływu na ewolucję biologii ewolucyjnej.